خشکی دهان

معاینۀ دهانی برای شناسایی برخی علائم خشکی دهان و همچنین اندازهگیری حجم بزاق، اولین قدمها در ارزیابی خشکی دهاناند. در قدم بعدی، انجام آزمایشات خون برای رد برخی بیماریهای زمینهای ضروری است. گاهی اوقات، برای تشخیص علت زمینهای، انجام سونوگرافی، امآرآی یا سیتیاسکن از غدۀ بزاقی لازم است. برخی بیماریها، مثل سندرم شوگرن که از علل شایع خشکی دهان و چشم محسوب میشود، نیز با نمونهبرداری از غدد بزاقی فرعی لب و بررسی میکروسکوپی تأیید میشوند. خشکی دهان، جدا از حس ناخوشایند، میتواند منجر به مشکلاتی دیگر شامل سختی در جویدن و بلع غذا و ایجاد مشکل در حرف زدن و حتی احساس سوزش دهان در بیماران شود. همچنین، خشکی دهان ارتباط مستقیمی با افزایش بروز عفونت کاندیدیازیس، پوسیدگیهای سطح ریشه و بوی بد دهان دارد. برای درمان خشکی دهان، درصورتیکه بافت غدۀ بزاقی از بین نرفته باشد و عملکرد غدۀ بزاقی قابلیت بازیابی داشته باشد، میتوان برخی داروها، مثل پیلوکارپین را برای بیماران تجویز کرد؛ اما با توجه به عوارض و تأثیرات فیزیولوژیک پیلوکارپین، تجویز این دارو باید حتماً تحتنظر پزشک یا متخصص بیماریهای دهان انجام شود. برخی درمانهای دیگر، مانند استفاده از لیزر کمتوان، طب سوزنی و ماساژ، میتوانند به تحریک غدۀ بزاقی جهت افزایش ترشح بزاق کمک کنند. همچنین، برخی درمانهای موضعی، مثل اسپری موکوزامین، میتوانند بهصورت موقت باعث لطافت و نرمی مخاط دهان و برطرف شدن حس خشکی دهان شوند.